Szynszyle, używając bardzo bogatego języka pozawerbalnego, potrafią wyrażać swoje uczucia oraz zamiary, np. gotowość do krycia. Szynszyle mają na brzuchu gruczoł zapachowy, po rodzaju zapachu zwierzęta nie tylko rozpoznają, czy mają do czynienia z przedstawicielem swego gatunku, lecz również mogą ocenić dokładniej: wróg czy przyjaciel, atrakcyjny samiec lub obiecująca samica. Osobniki rozdzielone na czas dłuższy niż tydzień nie są już w stanie się rozpoznać.
Drugim elementem bogatego języka szynszyli są przeróżne dźwięki, od chrypliwych okrzyków oraz groźnych pochrząkiwań po ciche popiskiwanie. Na co dzień komunikują się przy pomocy cichych pisków i pochrząkiwań. Matka w ten sposób porozumiewa się z młodymi, które mają szczególnie bogaty zasób wydawanych odgłosów. Szynszyle potrafią również szczekać. Dźwięk ten często zaskakuje początkujących hodowców. Używany jest głównie jako sygnał ostrzegawczy. Gdy jeden z członków grupy zauważa coś niepokojącego lub niezwykłego, staje na tylnych łapkach i ostrzega resztę, wydając szczekające, przypominające kaszel odgłosy. Początkujący hodowcy często błędnie biorą ten odgłos za pierwsze symptomy choroby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz