Zachowanie cz. 2

Dzikie szynszyle okazują swe niezadowolenie groźnie prychając oraz warcząc. Zwierzęta domowe raczej nie wydają takich dźwięków. Czasem matka w obronie swych dzieci może zawarczeć, przyjmując przy tym pozycję do ataku. W sytuacjach najwyższego zagrożenia lub w celu odstraszenia napastnika, szynszyla staje na tylnych łapkach i opryskuje go strumieniem moczu czasem nawet na odległość pół metra. Również samce trzymane w niewoli w osobnych klatkach mogą odstraszyć się nawzajem opryskując się moczem. W takim przypadku lepiej jest oddzielić klatki przezroczystą ścianką. Większość gryzoni to dość czyste zwierzęta, co bardzo ułatwia czyszczenie klatki. Wystarczy codziennie zmieniać ściółkę w miejscu, w którym się załatwiają, a w pozostałej części pomieszczenia raz na tydzień. Zwierzęta nieoswojone jeszcze z dotykiem ludzkich rąk odbierają go przeważnie jako zagrażający bezpieczeństwu. Zwłaszcza młode, wystraszone osobniki często mają skłonność do wyrywania się z rąk opiekuna, co jest dla nich szczególnie niebezpieczne,  ponieważ przy upadku z dużej wysokości może dojść do urazów kręgosłupa. Szynszyle należy brać w obie ręce. Ważne by robić to szybko i zdecydowanie. Zbyt długie uganianie się za zwierzęciem może wywołać u niego atak paniki.

Zachowanie cz. 1

Szynszyle, używając bardzo bogatego języka pozawerbalnego, potrafią wyrażać swoje uczucia oraz zamiary, np. gotowość do krycia. Szynszyle mają na brzuchu gruczoł zapachowy, po rodzaju zapachu zwierzęta nie tylko rozpoznają, czy mają do czynienia z przedstawicielem swego gatunku, lecz również mogą ocenić dokładniej: wróg czy przyjaciel, atrakcyjny samiec lub obiecująca samica. Osobniki rozdzielone na czas dłuższy niż tydzień nie są już w stanie się rozpoznać.

Drugim elementem bogatego języka szynszyli są przeróżne dźwięki, od chrypliwych okrzyków oraz groźnych  pochrząkiwań po ciche popiskiwanie. Na co dzień komunikują się przy pomocy cichych pisków i pochrząkiwań. Matka w ten sposób porozumiewa się z młodymi, które mają szczególnie bogaty zasób wydawanych odgłosów. Szynszyle potrafią również szczekać. Dźwięk ten często zaskakuje początkujących hodowców. Używany jest głównie jako sygnał ostrzegawczy. Gdy jeden z członków grupy zauważa coś niepokojącego lub niezwykłego, staje na tylnych łapkach i ostrzega resztę, wydając szczekające, przypominające kaszel odgłosy. Początkujący hodowcy często błędnie biorą ten odgłos za pierwsze symptomy choroby.

Pielengnacja

Szynszylom należy zapewnić możliwość codziennych kąpieli pyłowych w specjalnym piasku, co pielęgnuje sierść, oczyszcza ją z brudu oraz tłuszczu. Codzienne wyjmowanie szynszyli z klatki i przenoszenia jej do pojemniczka z piaskiem sprawia, że szynszyla powoli oswaja się z właścicielem. Jeśli piasek jest dobrej jakości, nie musimy już szczotkować szynszyli. Im drobniejszy i bardziej pylący się piasek tym lepiej. Dobrze jest czyścić klatkę przynajmniej raz w tygodniu, żeby usuwać rozsypany piasek. Szynszyle słyną z pięknego futra, ponieważ z każdej cebulki wyrasta 40-120 włosków są one miękkie i gęste. Zaleca się szczotkowanie szynszyli raz w tygodniu, w kierunku od ogona do głowy. Zwierzęta te są aktywnie głównie o zmierzchu, ale nie nocą jak się niesłusznie uważa. Szynszyla trzymana w domu często dostosowuje się do trybu życia swego właściciela.

Klatka

Klatka im większa tym lepsza, minimum 70 cm wysokości i kilka półeczek, ponieważ uwielbiają one skoki i wspinaczki. Bardzo przydatnym patentem w klatce jest karuzela, szynszyle podobno mogą spędzać na niej dużo czasu. Nie może też zabraknąć domku, w którym zwierzątko mogłoby się schować.Oprócz tego mile widziane są; hamaki, tunele, konary, różne zabawki itp. W klatce powinien pojawić się też pojemnik na piasek do kąpieli chyba, że będziemy wystawiać szynszyla na zewnątrz na kąpiele. No i oczywiście podstawowy sprzęt czyli miseczka na jedzenie (najlepiej zrobione z czegoś twardego np. kamionki, żeby się nie przewracała), na wodę polecam poidełko jest chyba wygodniejsze od miseczki no i paśnik na siano. Przyda się też coś na czym gryzonie będą mogły zetrzeć ząbki czyli wapno.

Ogólna charakterystyka szynszyli

długość ciała: 25- 35 cm
długość ogona: 13-18 cm
masa ciała: 450- 700 g
liczba młodych: 1-3
Jest to uroczy gryzoń o wspaniałym, miłym delikatnym futerku. Zwierzaki te żyją dosyć długo bo nawet do 20 lat. Szynszyle wymagają dużej, wysokiej klatki, gdyż lubią skakać. Co do sprzątania to wystarczy co tygodniowa wymiana wyściółki. Chociaż mają prze milutkie futro to nie są one zbyt chętne do głaskania, ponieważ obawiają się drapieżników, których spotykają w naturalnym środowisku.Gryzoń ten potrzebuje co najmniej 1 godziny do wybiegania się poza klatką. Mówi się często, że jest to zwierze prowadzące nocny tryb życia co nie jest do końca prawdą, najbardziej są one aktywne o zmierzchu i wcześnie rano. Ze względu na swoje futerko wymagane są kąpiele pyłowe.Głównym posiłkiem dla nich jest siano. Niestety nie są to stworzonka dla niecierpliwych, ponieważ są one trudne w oswajaniu.

Witam

Na wstępie chciałam przedstawić wam genezę powstania tego bloga. Otóż po wakacjach będę mogła zakupić szynszylę i blog ten będzie dla mnie zbiorem informacji, które przydadzą mi się kiedy już będę posiadała to cudowne zwierzę oraz mam nadzieję innym przyszłym właścicielom. Teksty zamieszczone na stronie będą pochodziły z różnych źródeł.